ابتدا با آیه ی ۱۸۶ سوره ی مبارکه ی بقره شروع میکنیم
این آیه جزو آیاتی ست که آرامش بزرگ و وصف ناپذیری به انسان میدهد.
هنگامی که انسان میبیند خداوندی که تمام جن و انس مطیع اویند چقدر به انسان نزدیک است و اجابت میکند هنگامی که میخوانند او را ته دلش آرام میگیرد.
واذا سئلک عبادی عنی فانی قریب اجیب الدعوه الداع اذا دعان فلیستجیبوالی و لیومنوا بی لعلهم یرشدون
هرگاه بندگانم درباره من سوال کردند بگو من بسیار نزدیکم.هرگاه کسی من را بخواند اجابت می کنم پس به ندای من پاسخ دهند و به من ایمان اورند تا راه راست یابند...
علامه طباطبایی در وصف این ایه گفت یکی از زیباترین و لطیف ترین ایات است.
همه ی ما در پی سختی ها و مشکلات به طور ناخوداگاه و فطری به دنبال خدا میرویم.این خود خداست که مارا دعوت میکند.در واقع این ماییم که لبیک میگوییم
خدا مدت هاست دعوتمان کرده است.
گاه مقصودمان از خدا معنوی ست.گاهی هم مادی
خداوند در ایه ی 200 سوره بقره به کسانی که فقط درخواست مادی دارند اعتراض میکند و در ایه ی بعد کسانی را که هم مادی و هم معنوی را طلب میکنند تمجید کرده است
هیچ وقت دعا کردن برای زندگی دنیوی و مادی بد نیست و اتفاقا خیلی هم خوب و با صفا است اما نباید معامله گری را با خدا هم آغاز کنیم
خداوند متعال از معامله گران خوشش نمی اید.این که بگوییم خدایا یا فلان کار را برایم بکن یا دینم را به اتش میکشم،این معامله هست.اینجور تفکر ها امروزه کم نیست
دعا یعنی سخن با خدا.یعنی درد دل را گفتن.یعنی حرف زدن با او
همین سخن گفتن سود است.فلذا دیگر نباید منتظر سود دیگر بود.بعد گفت و گوی صمیمانه و از سر اخلاص به دور از همه ی دغدغه ها و کار های روزانه.هنگامی که سر را بر روی مهر خاکی می گذاری
هنگامی که خدا را درون خود و درون تک تک ذرات روحت حس میکنی
این همان ارامش است.همان کمال مطلوب انسانیست
قران بارها گفته است الیه المصیر..بازگشت به سوی اوست
ما این قسمت ایه را تا میبینیم یا میشنویم یاد مرگ می افتیم.بله مرگ هم بازگشت به خداست
اما چه بسا انسان هایی که به طور متعدد به سوی خدایشان رجعت میکنند و گویی از مبدا خودشان جدا نشده باشند
و آن هایند که در تمام هیاهو و شلوغی دنیا آرام اند...
