با خاطره ای از حاج احمد متوسلیان شروع میکنیم.
بسیجی چشم دوخته بود به سمتی که حاجی میومد
اونقدر خسته بود که چشم هاش رو با چوب کبریت باز نگه داشته بود
حاجی که از اون دور لبخند میزد،بهش گفت:خسته نباشی،خداقوت…
بسیجی گفت:خیلی ممنون.ایشالا فردا با یه خواب ناز تلافی میکنم.
حاجی دستش رو گرفت و از خاکریز کشیدش بالا؛بعد با انگشت یه جایِ دوری سمت غرب رو نشون داد و گفت:
‘هر وقت پرچمت رو بردی و اونجا کوبیدی،میتونی بری بخوابی’!!
بسیجی سرش رو برگردوند و خیره،نگاهش رو نگاه کرد و پرسید:کجا؟؟
حاج احمد گفت:اونجا؛تو اُفق…
بله افق.ما چقدر به افق فکر کردیم.چقدر برای اُفقی که حاج احمد میدید تلاش کردیم.اصلا این ها همه به کنار.ما چقدر برای شناختن خود احمد متوسلیان ها وقت گذاشتیم.
و در آن وقت های نصف و نیمه چقدر جدی بودیم؟
جنگ فرهنگی با هیچ کس شوخی ندارد.هر وقت موشک فرهنگی ات خاموش شد شک نکن هم موشک هایت را میزنند هم خودت را
جالبه در فیلم هایمان اکثرا رزمنده ها و شهدا رو آدم های بیخیال جلوه میدن..یه آدمی نشون میدن که بی تفاوت بوده نسبت به اطرافیانش
این تفکر خودش تخریب کنندس
که اگر این طور بود شک نکنیم همان روز های ابتدایی کل مملکت به باد میرفت…
شاید شخصیت های شهدا در فیلم ها بی تفاوت نشان داده شده تا شخصیت ما در جنگ فرهنگی بی تفاوت باشد
یاد آن بیسیم چی کانال کمیل به خیر که در آخرین لحظات با حاج همت گفت سلام مارا به امام برسان و بگو تا اخرین لحظه جنگیدیم و بعد صدایش برای همیشه قطع شد
راضی ایم صدایمان را برای شهدا قطع کنیم؟؟
راضی ایم حرف زدنمان را فقط برای لحظاتی برای شهدا بذاریم؟
منی که پیام آخر بیسیمچی کانال کمیل را شنیدم به والله مسئولیتم تغییر کرده.
او برای امامش همه چیزش را داد
تیر خلاصی به جمجمه اش زدند.سال ها زیر خاک ماند
ما راضی ایم به خاطر اماممان چه بدهیم؟؟!! خیلی فاصله گرفتیم
قطعا شرایط حاکم بر جامعه نیز در اثر ولنگاری ماست
خلاصه چه بگوییم
این است حال ما
این است عملکرد ما
به امید بهتر شدن حالمان
و کلام آخر اللهم ارزقنا شفاعه الحسین یوم الورود.
